ഒന്നോ രണ്ടോ ഏടുകളിൽ സംഗ്രഹിക്കപ്പെട്ട ജീവിതമാണ് യേശുവിന്റെ അമ്മ മറിയത്തിന്റെ ജീവിതം. എന്നിട്ടും മറിയത്തിന്റെ സാന്നിദ്ധ്യം എല്ലായിടത്തുമുണ്ട്. ചില കത്തോലിക്കർ ക്രിസ്തുവിനേക്കാൾ മറിയത്തെയാണ് സ്നേഹിക്കുന്നതെന്ന് തോന്നിയിട്ടുണ്ട്. ക്രിസ്തു അങ്ങനെ പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നില്ലങ്കിലും മറിയം തുടർച്ചയായി പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടുകൊണ്ടിരിക്കുന്നു. കൂടുതലായി വണക്കപ്പെടുന്ന എന്തും ഒരു വിഗ്രഹമായി മാറാനുള്ള സാധ്യതയുണ്ട്. ഭജനം പാടി ഉറക്കപ്പെട്ട വിഗ്രഹങ്ങൾ ഉണ്ടാകുന്നതുപോലെ. ഈ ദൗർഭാഗ്യം മറിയത്തെയും വേട്ടയാടുന്നുണ്ട്. തിയോളജിയിൽ മറിയത്തെക്കുറിച്ച് മാത്രം പഠിക്കുന്ന ഒരു പഠന ശാഖയുണ്ട്, മരിയോളജി. മറിയത്തെക്കുറിച്ചുള്ള വിശ്വാസ സത്യങ്ങൾ ഗഹനമായി പഠിക്കുന്ന ഒരു മേഖലയാണത്.
എന്നിട്ടും മറിയത്തിന്റെ ആന്തരിക ജീവിതം തികച്ചും അപരിചിതമായി നിൽക്കുന്നു. മറിയത്തിന്റെ ആന്തരീക ജീവിതം അന്വേഷിക്കുന്ന ഒരു പുതിയ പുസ്തകം വായിച്ചു, കലം റ്റൊബിന്റെ The Testement of Mary എന്ന നോവലാണിത്. മനസ്സിനെ കുളിർപ്പിക്കുന്ന, ഇതുവരെ അപരിചിതമായിരിന്ന ഒരു ലോകത്തെ വെളിവാക്കുന്ന, അസാധാരമാണ സംവേദനത്വമുള്ള, സ്ത്രീയുടെ സുവിശേഷം എന്ന് പറയാവുന്ന വായനാനുഭവം നിറഞ്ഞ ഒരു പുസ്തകമാണിത്. ഒട്ടും കലർപ്പില്ലാതെ, ഒന്നിനോടും സന്ധി ചെയ്യാതെ നിർബാധം സഞ്ചരിക്കുകയാണ് ഈ പുസ്തകം. ചില വിശ്വാസസത്യങ്ങൾ രൂപപ്പെടുന്നത് പലതിനോടും സന്ധിചെയ്തു കൊണ്ടാണ്. ആൾക്കുട്ടത്തോട് സന്ധിചെയ്യുമ്പോഴാണ് മതം അപകടകാരിയാകുന്നത്. തികച്ചും വ്യത്യസ്തമായ ഒരു വായനാനുഭവമാണ് റ്റൊബിന്റെ പുസ്തകം. ഇത്തരം, പുസ്തകങ്ങളുടെ പ്രാധാന്യം ആവർത്തനത്തിൽ ഒളിച്ചിരിക്കുന്ന വ്യത്യാസങ്ങളെ കണ്ടെത്താൻ സഹായിക്കുന്നു എന്നതാണ്.
ക്രിസ്തുവിന്റെ മരണത്തിനു ശേഷം ഏകാന്തതയിൽ വസിക്കുന്ന മറിയത്തിന് കൂട്ടായി ശിഷ്യന്മാർ എന്നു വിളിക്കുന്ന രണ്ടു പേർ കൂടെയുണ്ട്. അവർ അവളുടെ ജീവിതത്തിൽ അനാവശ്യമായ ആധിപത്യം പുലർത്തുന്നവരാണ്. യേശുവിനെക്കുറിച്ച് മറിയത്തിൽ നിന്നും എല്ലാം ചോദിച്ചറിയാൻ അവർ ശ്രമിക്കുന്നു.. അതിലൊരാൾ ഇതെല്ലാം എഴുതി കടുത്തുന്നു. താൻ പറയുന്നതു തന്നെയാണോ അവർ എഴുതുന്നെതെന്ന് മറിയത്തിന് ആശങ്കയുണ്ട്. വ്യക്തമായ നിലപാടുകൾ ആർജ്ജിച്ചെടുത്ത ചുറ്റുപാടും നടക്കുന്ന സംഭവങ്ങളെ വ്യാഖ്യാനിക്കാൻ കഴിവുള്ള, വണങ്ങുന്നതിനെ മനസ്സിലാക്കാൻ കെൽപ്പുള്ള ഒരു സ്ത്രീയായിട്ടാണ് മറിയത്തെ നോവലിസ്റ്റ് അവതരിപ്പിക്കുന്നത്, “They think I do not understand what is slowly growing in the world; they think I do not see the point of their questions and do not notice the cruel shadow of exasperation that comes hooded in their faces or hidden in their voices when I say something pointless or foolish, something which leads us nowhere. When I seem not to remember what they think I must remember.” രക്തത്തേക്കാളും അസ്ഥികളേക്കാളും ഇപ്പോൾ മറിയത്തിന്റെ ശരീരം നിറയെ ഓർമ്മകളാണ്. ജീവിതത്തിന്റെ അന്ത്യ വേളകളിൽ എത്തിയിരിക്കുന്ന മറിയം ജീവിതത്തിന്റെ പല മായ കാഴ്ചകളോടും വിട പറഞ്ഞിരിക്കുന്നു. പുഞ്ചിരിയുടെ ആവശ്യം പോലും അവൾക്ക് ഇല്ലാതായിട്ടുണ്ട്.
ആരായിരിന്നു മറിയത്തിന് യേശു ? അവളുടെ മകൻ എന്നിട്ടും അവൾക്ക് അപരിചിതനായി പോയവൻ. അവളുടേതായിരിന്നിട്ടും അവളുടെതല്ലാതായി പോയവൻ. മേരിയുടെ ആത്മഗതം ഇതാണ്, “I cannot say the name, it will not come, something will break in me if I say the name. So we call him ‘him’, ‘my son’, ‘our son’, ‘the one who was here’, ‘your friend’, ‘the one you are interested in’. Maybe before I die I will say the name or manage on one of those nights to whisper it but I do not think so.”
മറിയം മകന്റെ ചുറ്റും കൂടിയ സുഹൃത്തുക്കളെ ‘misfit’ എന്നാണ് വിശേഷിപ്പിക്കുന്നത്, “He gathered around him, I said, a group of misfits, who were only children like himself, or men without fathers, or men who could not look a woman in the eye. Men who were seen smiling to themselves, or who had grown old when they were still young.” എന്നാൽ അവളുടെ മകൻ ഒരു മിസ്ഫിറ്റ് അല്ലായിരിന്നു എന്നാണ് അവന്റെ അമ്മയുടെ സാക്ഷ്യം. അവൾ മകനെക്കുറിച്ച് അഭിമാനിക്കുന്നു, “My son gathered misfits, although he himself, despite everything, was not a misfit; he could have done anything, he could have been quiet even, he had that capacity also, the one that is the rarest, he could have spent time alone with ease, he could look at a woman as though she were his equal, and he was grateful, good-mannered, intelligent.”
പലരും അവളുടെ മകനെ അവകാശപ്പെടുത്തി കൊണ്ടുപോകുന്ന കാഴ്ച അവളെ ഭയപ്പെടുത്തി. അവളുടേതു മാത്രമായി അവനെ സൂക്ഷിക്കാൻ അവൾ ആഗ്രഹിക്കുന്നു. മറ്റുള്ളവരോട് തുടർച്ചയായി സംസാരിച്ചു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന യേശുവിനേക്കാളും മറിയം ഇഷ്ടപ്പെടുന്നത് തന്റെ അടുത്ത് നിശബ്ദനായി ഇരിക്കുന്ന മകനെയാണ്, “Alone with me when they had left he was easier, gentler, like a vessel from whom stale water had been poured out, and maybe in that time talking he was cleansed of whatever it was that had been agitating him, and then when night fell he was filled again with clear spring water which came from solitude, or sleep, or even silence and work.”
ജീവിത കാലം മുഴുവൻ മറിയം സാബത്ത് ഇഷ്ടപ്പെട്ടിരിന്നു. മകന് എട്ടോ ഒമ്പതോ വയസ്റ്റ് പ്രായമുള്ള സമയത്ത സാബത്താണ് അവൾ കൂടുതലായി ഓർക്കുന്നത്. സാബത്തിന്റെ തലേന്നാൾ മുൻകൂട്ടി വീടും പരിസരവും വൃത്തിയാക്കി ഭക്ഷണം പാചകം ചെയ്ത്, ആവശ്യത്തിന് കുടിവെള്ളവുണ്ടെന്ന് ഉറപ്പു വരുത്തി മറിയം പ്രഭാതത്തിന്റെ നിശ്ചലതക്കായി കാത്തിരിന്നു. അവളും ഭർത്താവും ആ ദിവസം ഉച്ചത്തിൽ സംസാരിക്കുക പോലും ചെയ്യത്തില്ലായിരിന്നു, “The Sabbath mornings in our house in those years were placid mornings, hours when stillness and ease prevailed, when we looked inside ourselves and remained almost indifferent to the noise the world made or the stamp the previous days had left on us.”
അവളുടെ ഭർത്താവും മകനും ഒരുമിച്ച്, നിശബ്ദരായി ദേവാലയത്തിേലേക്ക് നടന്നു പോകുന്നത് നോക്കി നിൽക്കുക അവളുടെ ആനന്ദമായിരിന്നു. ചിലപ്പോൾ മറിയം ഒരു കൊച്ച് പെൺകുട്ടിയെ പോലെ അത്ഭുതപ്പെടുമായിരിന്നു, എന്താണ് ആകാശത്തിന് മുകളിലുള്ളതെന്ന്, ഭൂമിയുടെ അടിയിൽ കുഴിച്ചുമൂടപ്പെട്ടവരുടെ ലോകം എന്താണ് എന്നൊക്കെ, ” I had a sense on some of those days, after hours of silence, of my mother struggling to come towards me, reaching out from somewhere very dark, reaching towards me as though looking for food or drink.”
മറിയം കൂടുതലായി അവളുടെ മകനെക്കുറിച്ച് ചിന്തിക്കുന്നു. ഇരുട്ടോ ഭയമോ അവനെ സ്പർശിച്ചിരിന്നില്ല. രാത്രിയുടെ ഏറ്റവും അഗാധമായ യാമത്തിൽ നമ്മുടെ ആത്മാവിലേക്ക് വന്നു കയറുന്ന ഏതോ രഹസ്യവുമായിട്ടാണ് അവൻ ജീവിച്ചിരിന്നത്. അവൻ ചെയ്യുന്ന അത്ഭുതങ്ങളെക്കുറിച്ച് കേൾക്കുമ്പോൾ, അവൻ ലാസറിനെ ഉയിർപ്പിച്ചെന്നും കടലിനു മീതെ നടന്നെന്നും കേൾക്കുമ്പോൾ അവൾക്ക് ഭീതിയാണ് തോന്നുന്നത്. അവന്റെ അമ്മ എന്ന നിലയിൽ എല്ലാവരും ബഹുമാനമുള്ള അകലം പാലിക്കുന്നത് അവളെ അസ്വസ്ഥപ്പെടുത്തുന്നു. യേശു ഉയിർപ്പിച്ച ലാസറിനെ മറിയം കണ്ടുമുട്ടുന്നുണ്ട്, “As I watched him I knew that whatever it was had bewildered him, whatever knowledge he had come to possess, whatever he had seen or heard, he carried it with him in the depths of his soul as the body carries its own dark share of blood and sinew.”
പലരും അവളോട് പറയുന്നുണ്ട് അവളുടെ മകന്റെ ജീവിതം അപകടത്തിലാണെന്ന്. മതാധികാരികൾ കോപാകുലരാണെന്നും അവർ അവനെ വധിക്കാനായി ഗൂഡാലോചന നടത്തുന്ന കാര്യവും അവളറിയുന്നു. അവനെ ഒന്നു കണ്ടുമുട്ടിയാൽ ഏതെങ്കിലും വിധത്തിൽ മകനെ വീട്ടിലേക്ക് കൂട്ടിക്കൊണ്ടുവരണമെന്നാണ് മറിയം ആഗ്രഹിക്കുന്നത്. കാനായിലെ ഒരു കല്യാണ വീട്ടിൽ വച്ച് മകനെ കണ്ടുമുട്ടുമ്പോൾ അമ്മയുടെ അനുഭവം ഹതാശമായിരിന്നു. “സ്ത്രീയെ എനിക്കും നിനക്കും തമ്മിൽ എന്ത് ” എന്നാണ് മകൻ അമ്മയോട് ചോദിക്കുന്നത്. കാലം അവരുടെ ഇടയിൽ സൃഷ്ടിച്ച ഭീതിജനകമായ വിടവിനെക്കുറിച്ച് അവൾ ചിന്തിക്കുന്നു, “time that turns a baby who is so defenceless into a small boy, with a boy’s fears, insecurities and petty cruelties, and then creates a young man, someone with his own words and thoughts and secret feelings. And then time created the man who sat beside me at the wedding feast of Cana, the man not heeding me, hearing no one, a man filled with power, a power that seemed to have no memory of years before, when he needed my breast for milk, my hand to help steady him as he learned to walk, or my voice to soothe him to sleep.”
അവളുടെ ഭീതികളെല്ലാം സത്യമായിതീരുന്നു. അവളുടെ മകനെ അവർ വധിക്കാനായി പിടിച്ചു കൊണ്ടുപോകുന്നു. അവൾ മറിയം മഗ്ദലനയുടെ കൂടെ ജെറുസലേമിലെത്തുന്നു. യേശുവിനെ വിചാരണ ചെയ്യുന്ന പിലാത്തോസിന്റെ കൊട്ടാരത്തിന്റെ മുമ്പിൽ അവരും ചെന്ന് നിൽക്കുന്നു. ചുറ്റും നിൽക്കുന്നവരെ അവൾ ശ്രദ്ധിക്കുന്നു. ശൂന്യമായ ഹൃദയവും മുഖവുമുള്ള മനുഷ്യർ. അവരുടെ ശൂന്യതയെ ക്രൂരത കൊണ്ട് ആരുടെയോ ഒരാളുടെ വേദന നിറഞ്ഞ നിലവിളികൊണ്ട് നിറക്കാൻ അവർ ആഗ്രഹിക്കുന്നു.ഒരു കുറ്റവാളിയെ പോലെ മരണത്തിന് വിധിക്കപ്പെട്ട്, മുൾക്കിരീടവും ചൂടി വേച്ച് വേച്ച് നടന്നുനീങ്ങുന്ന മകനെ അന്നു കണ്ട കാഴ്ച മറിയത്തിന്റെ ഹൃദയെത്തെ ഇപ്പോഴും സങ്കടലാക്കുന്നു, “He was the boy I had given birth to and he was more defenceless now than he had been then. And in those days after he was born, when I held him and watched him, my thoughts included the thought that I would have someone now to watch over me when I was dying, to look after my body when I had died. In those days if I had even dreamed that I would see him bloody, and the crowd around filled with zeal that he should be bloodied more, I would have cried out as I cried out that day and the cry would have come from a part of me that is the core of me. The rest of me is merely flesh and blood and bone.”
കുരിശിൽ കിടക്കുന്ന മകനെ നോക്കി നിൽക്കുന്ന മറിയത്തിന്റെ ഹൃദയത്തിലേക്ക് നോവലിസ്റ്റിന് അനായസം സഞ്ചരിക്കാൻ കഴിയുന്നുണ്ടെന്ന് തോന്നിപ്പിക്കുന്നതാണ് പല ഭാഗങ്ങളും. മറിയത്തിനു വേണ്ടി എഴുത്തുകാരൻ കുറിക്കുന്നതു പോലെ, “I was watching anything, a cloud billowing across the sky, a stone, a man standing in front of me, anything to distract me from the moans that came from close by. I asked myself if there was anything I could do to pretend that this was not happening, that it had happened in the past to someone else, or that it was going on in a future I would never have to live through.”മറിയം അവളെത്തന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തുന്ന മറ്റൊരു കാര്യവും ചിതിക്കുന്നു, “For years I have comforted myself with the thought of how long I remained there, how much I suffered then. But I must say it once, I must let the words out, that despite the panic, despite the desperation, the shrieking, despite the fact that his heart and his flesh had come from my heart and my flesh, despite the pain I felt, a pain that has never lifted, and will go with me into the grave, despite all of this, the pain was his and not mine.”
മറിയത്തിന്റെ ജീവിതം കീഴ്മേൽ മറിയുന്നു. യാഥാർത്ഥ്യത്തിൽ സംഭവിച്ചതിനെ സ്വപ്നത്തിൽ കണ്ടതായും, സ്വപ്നത്തിൽ കണ്ടത് യാഥാർത്ഥ്യത്തിൽ സംഭവിച്ചതായും അവൾക്ക് തോന്നാൻ തുടങ്ങുന്നു. കുരിശിൽ നിന്നും ഇറക്കിയ മകനെ കൈകളിൽ താങ്ങിയെടുത്ത് മടിയിൽ കിടത്തിയത് സ്വപ്നത്തിലാണോ യാഥാർത്ഥ്യത്തിലാണോ സംഭവിച്ചതെന്ന് അവൾക്ക് വ്യക്തതയില്ല, “We held him and touched him, he who was both heavy and weightless, the blood all gone from his body, his body like marble or ivory in its rich paleness. His body was growing stiff and lifeless but some other part of him, what he had given us in those last hours, what had come from his suffering, hovered in the air around us like something sweet to comfort us.”
വേദനപോലെ തന്നെയാണ് സ്വപ്നവും. അത് നമ്മുക്ക് മാത്രം അവകാശപ്പെട്ടതാണ്. എത്ര ശ്രമിച്ചാലും ഒരേ സ്വപ്നം പങ്കുവച്ച് കാണാനാകില്ല. മറിയം അവളുടെ ഭർത്താവിന്റെ കൂടെ ജീവിക്കുമ്പോഴും അവർ കണ്ട സ്വപ്നങ്ങൾ ഒന്നായിരിന്നില്ല. ഇവിടെ പെട്ടെന്ന് മറിയവും മഗ്ദലന മറിയവും ഒരേ സ്വപ്നം കാണാൻ തുടങ്ങുന്നു. അത് യേശു മരണത്തിൽ നിന്നും ഉയർത്തെഴുന്നേൽക്കുന്ന സ്വപ്നമാണ്. രണ്ടോ മൂന്നോ പേർ ഒരുമിച്ച് കാണുന്ന സ്വപ്നമാണോ ഉത്ഥാനം? അതുകൊണ്ടാണോ അത് ഇത്രക്ക് യാഥാർത്ഥ്യമായിരിക്കുന്നത്?
അവർ കാണുന്ന സ്വപ്നത്തിൽ ഒരു കിണർ, ആ കിണറിന്റെ ഉള്ളിൽ നിന്നും വെള്ളം പുറത്തേക്ക് നിർഗളിക്കുന്നു, അത് കരകവിഞ്ഞ് ഒഴുകുന്നു. ചുറ്റുപാടുമുള്ള മരങ്ങളിൽ ചുറ്റി വെള്ളം ഒഴുകുന്നു അവിടെ ഒരു ചെറിയ അരുവി രൂപപ്പെടുന്നു, “And then I turned and I saw him. He had come back to us, he was rising with the water, its power pushing him up from the earth. He was naked and the places where he had been wounded, including his hands, his feet, his legs where the bones had been broken, his forehead where the thorns had been, had blue marks around them and were open and gaping. The rest of his body was white. Mary held him as the water delivered him from the well and she placed him across my lap. We both touched him. It was the whiteness that we both noticed, a whiteness that is hard to describe. Both of us remarked on its purity and smooth, luminous beauty.” സമരിയാക്കാരി സ്ത്രീ കൂടി ഈ സ്വപ്നം കാണുന്നുണ്ടോ? ഒരു കിണറിന്റെ കരയിലിരിന്ന്, അവളോടാണല്ലോ അവൻ പറഞ്ഞത് ഞാൻ നിത്യജീവന്റെ ജലമാണെന്ന്!
മറിയത്തിന്റെ സ്വപ്നവും ശിഷ്യന്മാർ യാഥാർത്ഥ്യത്തിൽ സംഭവിച്ചു എന്നു പറയുന്ന കാര്യങ്ങൾ പൊരുത്തമില്ലാതെ നിൽക്കുന്നു. അവളുടെ ജീവിതത്തിൽ സംഭവിച്ചു എന്ന് അവൾക്ക് വൃക്തതയില്ലാത്ത കാര്യങ്ങൾ ശിഷ്യന്മാർ അവളോട് പറയുന്നു. നോവൽ അവസാനിക്കുന്നത് മറിയത്തിന്റെ മനോഹരമായ ആത്മഗതത്തോടു കൂടിയാണ്, “I begin to walk down towards it along a soft path. I am being led into this strange place of souls, along great narrow bridges spanning gurgling, steaming water, like lava in the dying glow, with island meadows filled with vital growth below. Being led by no one. All around there is silence and soothing, dwindling light. The world has loosened, like a woman preparing for bed who lets her hair flow free. And I am whispering the words, knowing that words matter, and smiling as I say them to the shadows of the gods of this place who linger in the air to watch me and hear me.”
മറിയം സുന്ദരിയാണ്, നിത്യയായ സ്ത്രീയാണ്, ഒരു ധ്യാന ഭാഷയാണ്, അവൾ അങ്ങ് ദൂരെ ആകാശത്തല്ല, നമ്മുടെ തൊട്ടടുത്ത് , നമ്മൾ കണ്ടുമുട്ടുന്ന അവളുടെ ഓരോ രൂപത്തിലും, അവളുടെ കഥ പറയാനായി അവൾ നിൽക്കുന്നു. ഈ പുസ്തകം ഇതാണ് എന്നെ തോന്നിപ്പിച്ചത്.
SEA LEVEL 