ദൈവം മുലപ്പാലു കുടിക്കുന്നു

 പഴയ നീയമ ദൈവത്തിന്റെ പേരു ശക്തിയെന്നായിരിന്നു. കാരണം അതു പുരുഷന്റെ ദൈവമായിരിന്നു. പുരുഷൻ ഏറ്റവും അധികം ആരാധിക്കുന്ന ശക്തിയെന്ന ഗുണത്തെ ദൈവത്തിനു ചാർത്തികൊടുക്കുകയായിരിന്നു. ഈ ദൈവം സംസാരിക്കുന്നതും ദൈവത്തോടു സംസാരിക്കുന്നതും പുരുഷന്മാരായിരിന്നു. പുരുഷന്റെ ദൈവം ആകാശത്തിലിരിന്ന് ഇടിമിന്നലിന്റെ ഭാഷയിൽ മനുഷ്യനെതിരെ ആക്രോശിക്കുകയും ഭീഷണിപ്പെടുത്തുകയും ചെയ്തു. അവൻ കുറ്റാരോപണങ്ങളുടെയും ദണ്ഡന വിധികളുടെയും ദൈവമായിരിന്നു. യുദ്ധം അവന്റെ വലിയ ആനന്ദങ്ങളിലൊന്നായിരിന്നു. ജോഷ്വയുടെ ദൈവമായിരിന്നു ഏറ്റവും ഭീകരൻ. പശു പുല്ലു തിന്നുന്നതു പോലെയാണ് ജോഷ്വ ദൈവത്തിന്റെ സഹായത്തോടെ ശത്രുക്കളെ കൊന്നു തുടച്ചു നീക്കിയത്. ശത്രുക്കളെ മുഴുവൻ വകവരുത്താൻ പാകത്തിനു ദൈവം സുര്യാസ്തമയം വൈകിപ്പിച്ചു കൊടുക്കുന്നു. ജോഷ്വയ്ക് കൊന്നു തീർക്കാനാവാത്തവരെ ദൈവം തന്നെ ആകാശത്തിൽ നിന്നും കന്മഴ വർഷിച്ചു നശിപ്പിച്ചു. എല്ലാ വിപത്തുകളിൽ നിന്നുമുള്ള ആശ്രയം എന്നു കരുതി ആരാധിച്ച ദൈവം തന്നെ മനുഷ്യനെതിരെ തിരിഞ്ഞപ്പോൾ മനുഷ്യൻ തകർന്നുപോയി. “Why is the whole sky is lost in clouds? What, Father Jupitar, are you doing to us?” എന്ന ഹോമറിന്റെ കടൽ യാത്രക്കാരുടെ കരച്ചിൽ മനുഷ്യന്റെ ദൈവനിഷേധത്തിന്റെ കാതലാണ്. യുദ്ധങ്ങളുടെയും ദുരന്തങ്ങളുടെയും പകർച്ചവ്യാധികളുടെയും ഭൂമിയിൽ കിടന്നു നിലവിളിക്കുന്ന മനുഷ്യന്റെ മുൻപിൽ പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ട് ഞാൻ സമാധാനത്തിന്റെ ദൈവമാണെന്നു പറയുമ്പോൾ നീ കള്ളം പറയുന്നു എന്ന് ദൈവത്തോടു തിരിച്ചു പറയാൻ മനുഷ്യൻ പ്രേരിതനാവുന്നു.എന്തുകൊണ്ടാണ് ദൈവം ഇത്രമാത്രം ക്രുരനായിരിക്കുന്നത്? ദൈവത്തിന്റെ ക്രുരതകളെ വിശുദ്ധ ക്രുരതകൾ എന്നു വിശേഷിപ്പിച്ച് ആരാധിക്കാനാണോ മനുഷ്യന്റെ വിധി? അഭൗമികതയാണ് ദൈവത്തിന്റെ ക്രുരതയുടെ അടിസ്ഥാനം. അഭൗമിക ദൈവം മനുഷ്യനെ നിന്ദാപമാനങ്ങൾക്കു വിധേയനാക്കുന്നു. മനുഷ്യനു അപ്രാപ്യമായ നന്മകളെ പ്രധാനം ചെയ്യുകയും അവ പാലിക്കാത്തതിന് ഈ ദൈവം നമ്മളെ അപമാനിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ഈ ദൈവത്തിന്റെ മരണം നമ്മുടെ അത്യാവശ്യമാണ്. റ്റോഡ് മെയ് എഴുതുന്നു, “ദൈവത്തിന്റെ മരണവും അതിന്റെ ഫലമായ അഭൗമിക ദൈവത്തിന്റെ തിരോധാനവും നമ്മുക്ക് പുതിയ ചോദ്യങ്ങളെ തരുന്നു. ചരിത്രം നമുക്ക് നിശ്ചയിച്ച അതിരുകൾക്കപ്പുറം ജീവിതത്തെ വിശാലമാക്കാനുള്ള അനുവാദം കിട്ടുന്നു. ഈ ലോകത്ത് നമ്മുക്ക് എന്തായിത്തീരാം എന്ന ചോദ്യം ഒരിക്കൽ കൂടി ചോദിക്കാം. നമ്മുടെ വലിയ സ്വപ്നങ്ങളെയും പദ്ധതികളെയും വിധികർത്താവായ ഒരു അഭൗമിക ദൈവത്തിന്റെ പേരിൽ ഉപേക്ഷിക്കാതിരിക്കാം. പകരം നമ്മുടെ പ്രകൃതിയിൽ എന്താണോ വിശിഷ്ടമായുള്ളത് അതിനെ സ്വതന്ത്രുമാക്കാ.” അഭൗമികത ജീവനെ മരവിപ്പിക്കുന്നു, ഘനീഭവിപ്പിക്കുകയും ചലനരഹിതമാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. ജീവന്റെ സജീവമായ വ്യത്യസ്തതകളെ ഒരൊറ്റ വീക്ഷണകോണിലൊരുക്കി നീയന്ത്രിത ഘടകങ്ങളാക്കി മാറ്റുകയും ചെയ്യുന്നുവെന്ന് ഡെല്യുസ് അനുമാനിക്കുന്നു. അതുകൊണ്ട്, ഭാവാവിഷ്ക്കാരം എന്ന ആശയത്തെ സ്ഥാപിച്ചുകൊണ്ട് അഭൗമികതയെ ഡെല്യുസ് നിരാകരിക്കുന്നു. ഡെല്യുസും ദരിദയും അലൻ ബദയുവും അഭൗമികതയെ നിരാകരിക്കുകയും വ്യത്യസ്തയാണ് യാഥാർത്ഥ്യം എന്നു വാദിക്കുന്നവരുമാണ്.

തന്റെ അതിഭൗമികതയെ ദൈവം തന്നെ ഉeപക്ഷിച്ചപ്പോൾ സംഭവിച്ചതാണ് ക്രിസ്തുമസ്. താൻ എന്തല്ലയോ അതായിത്തീരാൻ ദൈവം ഇറങ്ങി പുറപ്പെട്ടു. അത്യുന്നതിയുടെ ആർഭാടങ്ങളെല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ച് ദൈവം ഒരു നഗ്ന ശിശുവായി മാറി. ആർഭാട ദൈവങ്ങൾ കുടിയൊഴിപ്പിക്കപ്പെട്ട ക്രിസ്തുമസ് രാവിൽ ദാരിദ്രൃത്തിന്റെ ഒരു പുൽക്കുട് ഭുമിയിലെ എല്ലാ കൊട്ടാരങ്ങൾക്കും മണിഹർമ്യങ്ങൾക്കും മുകളിൽ ഉയർന്നു നിൽക്കുന്നു. രാത്രിയുടെ മകനും നക്ഷത്രങ്ങളുടെ സഹോദരനുമായി ജനിച്ച ഈ ശിശുവിന്റെ മുൻപിൽ പകലിന്റെ പൊള്ളത്തരങ്ങൾ ചോദ്യം ചെയ്യപ്പെടുന്നു, കോടികൾ പൊട്ടിച്ചുണ്ടാക്കിയ ദേവാലയ സമുച്ചയങ്ങൾ അശ്ലീലമാക്കപ്പെടുന്നു, പൗരോഹിത്യ ദുഷ് പ്രഭുത്വവും മുതലാളിത്ത സമ്പദ് വ്യവസ്ഥിതിയും പണക്കൊതിയും വിചാരണ ചെയപ്പെടുന്നു. “വർഷത്തിന്റെ യൗവനത്തിൽ ക്രിസ്തുവെത്തി, കടുവയായ് ” എന്നെഴുതി എലിയട്ട് തിന്മയുടെ മുൻപിൽ ഈ ശിശു കൊള്ളുന്ന രൗദ്രഭാവത്തെ കാണിക്കുന്നു. ലോകത്തിലെ ഏറ്റവും കുഴപ്പം പിടിച്ച ദാർശനീക പ്രശ്നം ദൈവമെന്നതുകൊണ്ട് നിങ്ങൾ എന്തു അർത്ഥമാക്കുന്നു എന്നതാണ്. ദൈവത്തെ കുറിച്ചുള്ള നമ്മുടെ എല്ലാ ധാരണകളെയും ക്രിസ്തുമസ് തകിടം മറിക്കുന്നു. ക്രിസ്തുമസ് രാത്രിയുടെ പ്രകാശം അസാധാരണമായതിനെയെല്ലാം സാധാരണമാക്കുകയും സാധാരണമായതിനെയെല്ലാം അസാധാരണമാക്കുകയും ചെയ്യുന്നു. സന്മനസ്സുള്ളവർക്ക് സമാധാനം ആശംസിക്കപ്പെട്ട ഈ രാത്രിയുടെ ശിശു വളർന്നു വലുതായി കഴിയുമ്പോൾ വിളിച്ചു പറയും, സമാധാനവുമായിട്ടല്ല വാളുമായിട്ടാണ് ഞാൻ വന്നിരിക്കുന്നത്. സ്വയം മുറിവേൽക്കുന്ന സഹനത്തിന്റെ വാളിനെക്കുറിച്ചാണ് അവൻ സംസാരിക്കുന്നത് ‘ ക്രിസ്തുമസിനു യോഗൃരാകണമെങ്കിൽ ഒരു കുമ്പിടൽ അത്യാവശ്യമാണ്, പാർശ്വവൽക്കരിക്കപ്പെട്ടവന്റെയും പീഡിതന്റെയും മുൻപിൽ. ക്രിസ്തുമസിന്റെ സന്ദേശത്തിന് ഏറ്റവും അയോഗ്യരാകുന്നത് അധികാരത്തിന്റെ ധിക്കാര ചിഹ്നങ്ങൾ വഹിക്കുന്ന പൗരോഹിത്യം തന്നെയാണ്.

ഒരു സ്ത്രീ കണ്ടുപിടിച്ച ദൈവത്തിന്റെ കഥയാണ് ക്രിസ്തുമസ് പറയുന്നത്. പഴയ നീയമത്തിലെ സർവ്വശക്തൻ മുലപ്പാലു തികട്ടിയ മുഖവുമായി ഒരു സ്ത്രീയുടെ മാറിൽ കിടന്നുറങ്ങിയെന്നാണ് ക്രിസ്തുമസിന്റെ കാതലായ സത്യം. പൗരുഷം നാൾക്കു നാൾ നേടിയ എല്ലാ വിജയങ്ങളും സ്ത്രീയെ ചൂഷണം ചെയ്തുകൊണ്ടുള്ളതായിരിന്നു. സ്ത്രീയുടെ ശക്തിയെ പുരുഷൻ എന്നും ഭയപ്പെട്ടിരിന്നു. അതുകൊണ്ടാണ് അനവധി നീയമങ്ങളുടെ കുരുക്കിൽ അവളെ തളച്ചുടാൻ പുരുഷൻ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ടിരിന്നത്. ഒരു രാജ്യം അല്ലെങ്കിൽ ഗോത്രം മറ്റൊന്നിനെ ആക്രമിക്കുമ്പോൾ ആദ്യം നോട്ടമിടുന്നത് അവിടുത്തെ സ്ത്രീകളെയും കുഞ്ഞുങ്ങളെയുമാണ്. അവരെ ഇല്ലാതാക്കിയാൽ അവിടുത്തെ സംസ്ക്കാരം തന്നെ ഇല്ലാതാക്കാനാവും. അപ്പോൾ സ്ത്രീയിലേക്ക് ദൈവമെത്തി എന്നു വെച്ചാൽ ഏറ്റവും അധികം ചൂഷണം ചെക്കപ്പെടുന്നവരിലേക്ക് ദൈവമെത്തി എന്നു തന്നെയാണ്. സ്ത്രീയിലേക്കെത്തണമെങ്കിൽ ഒരു കുഞ്ഞായിത്തീരാതിരിക്കാൻ ദൈവത്തിനു തരമില്ല. അവളുടെ മുലപ്പാലായിരിക്കണം ഈ ദൈവത്തിന്റെ പോഷണം. ഒരു ശിശുവായി ദൈവം മാറി എന്നതിനർത്ഥം ഏറ്റവും അധികം പറ്റിക്കപ്പെടുകയും കൊള്ളയടിക്കപ്പെടുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരു വിഭാഗത്തിൽ ദൈവം എണ്ണപ്പെട്ടു എന്നു തന്നെയാണ്. ഒരു മിഠായി കാണിച്ചു പോലും ഈ ദൈവത്തെ ആർക്കെങ്കിലും പറ്റിക്കാനാവും, ഒരു പനിക്കു പോലും ഇല്ലാതാക്കാനാവും. ഒരു ഭാഷ പോലും സ്വന്തമായില്ലാത്ത ഈ ദൈവം തികച്ചും അശക്തനാണ്. ഒരു പേടി സ്വപ്നത്തിൽ പെട്ട് ഉറക്കത്തിൽ പലപ്പോഴും ഞെട്ടിയുണരുന്ന ഈ ദൈവത്തിന്റെ രക്ഷക ഒരു സ്ത്രീയാണ്.  ക്രിസ്തുവിന്റെ ജന്മത്തിന്റെ രഹസ്യം അനാവരണം ചെയ്യാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ഫ്രഞ്ച് ചിന്തക സിമോൻ വെയിൽ ‘ സ്ഥാനത്യാഗം ‘ എന്നൊരു ആശയം അവതരിപ്പിക്കുന്നു. പ്രവഞ്ചത്തെ മുഴുവൻ സൃഷ്ടിച്ചിട്ട് അതിന്റെ ആധിപത്യമെല്ലാം ഉപേക്ഷിച്ച്, പ്രവഞ്ചത്തെ അതിന്റെ നീയമങ്ങൾക്കും ജീവജാലകൾക്കുമായി നൽകിയിട്ട് ദൈവം പിൻവാങ്ങി. പിന്നീട് ദൈവത്തിന് ഈ പ്രവഞ്ചത്തിൽ പ്രവേശിക്കണമെങ്കിൽ ഒരു യാചകനായിട്ടേ സാധിക്കു. അതുകൊണ്ടാണ് ദൈവം ഒരു സ്ത്രീയുടെ ഗർഭഗൃഹ വാതിൽക്കൽ വന്നു മുട്ടുന്നത്. അപ്പോൾ ക്രിസ്തു ദൈവത്തിന്റെ യാചനയാണ്. സ്നേഹിക്കാനും കരുണ കാണിക്കാനുമുള്ള യാചന.

ഒരു മനുഷ്യനെന്ന നിലയിൽ ക്രിസ്തു ബോധ്യപ്പെടുത്താൻ ആഗ്രഹിക്കുന്ന ഒരു കാര്യം ദൈവത്തിന്റെ അനാവശ്യകതയാണ്. ഏതുതരം ദൈവത്തിന്റെ അനാവശ്യകത? കുറ്റാരോപണങ്ങളുടെ ചൂണ്ടുവിരലുമായി മനുഷ്യനെതിരെ ആക്രോശിക്കുന്ന, ദണ്ഡന വിധികളുടെ തുലാസിലിട്ട് മനുഷ്യനെ അളക്കുന്ന ദൈവത്തിന്റെ. ദൈവം നീയമമാണെങ്കിൽ ആ ദൈവത്തിനു വേണ്ടിയുള്ളവരല്ല മനുഷ്യൻ. പാപം മനുഷ്യന്റെ ഏറ്റവും വലിയ നിസ്സഹായതയാണ്.ആ നിസ്സഹായതയെ വെറുക്കുന്ന ദൈവത്തെ വെറുക്കാനുള്ള എല്ലാ അവകാശവും മനുഷ്യനുണ്ട്. അതുകൊണ്ടാണ് ക്രിസ്തു പാപികളെ സ്നേഹിക്കുകയും അവരോടൊപ്പം സഹവസിക്കുകയും ചെയ്തത്. സ്വവർഗ്ഗഭോഗത്തിന്റെ പേരിൽ കിട്ടിയ രണ്ടു വർഷത്തെ ജയിൽ വാസത്തിനു ശേഷം തിരിച്ചുവന്ന ഓസ്കർ വൈൽഡ് എഴുതിയ ‘The soul of Man under Socialism’ എന്ന ലേഖനത്തിൽ ഈ ക്രിസ്തുവിനെയാണ് ഉയർത്തിക്കാട്ടുന്നത്. വൈൽഡ് ക്രിസ്തുവിനെ ” സുന്ദരമായ ആത്മാവുള്ള യാചകൻ ‘ എന്നും “പരിശുദ്ധ ഹൃദയമുള്ള കുഷ്ഠം രോഗി” എന്നും വിശേഷിപ്പിക്കുന്നു. വേദനയിലൂടെ പരിപൂർണ്ണനാകാൻ ശ്രമിക്കുന്ന ഒരു ദൈവമാണ് ക്രിസ്തുവിലുള്ളതെന്ന് അദ്ദേഹം അനുമാനിക്കുന്നു. വൈൽഡിന്റെ ക്രിസ്തു അത്യുന്നതനായ ഒരു കാൽപ്പനിക കലാകാരനാണ്, സർഗ്ഗ ശക്തിയാൽ ആന്തരികതയെ ആവിഷ്ക്കരിക്കുന്ന ഒരു കവി. ക്രിസ്തു ഒരു കലാകാരനായി തന്നെ പുനർസൃഷ്ടിക്കുന്നത് വേദനയുടെ നിശബ്ദ ലോകത്തിന് ശബ്ദം നൽകിക്കൊണ്ടാണ്. അടിച്ചമർത്തപ്പെട്ടവനോടും പാപപ്പെട്ടവനോടുള്ള കാരുണ്യത്തിലും കഥയില്ലാത്ത സുഖാനുഭുതിയിൽ മുഴുകിക്കിടക്കുന്ന സമ്പന്നരോടുള്ള പരിതാപത്തിലും ക്രിസ്തു സർഗ്ഗ ശക്തമായ സ്നേഹത്തിന്റെ അവതാരമായി മാറുന്നു. ക്രിസ്തു പഠിപ്പിക്കുന്നത് സ്നേഹം മാത്രമാണ്. “നിങ്ങൾ എന്തിനെയെങ്കിലും യഥാർത്ഥത്തിൽ സ്നേഹിക്കാൻ ശ്രമിക്കുമ്പോൾ അതു നിങ്ങളെ കാത്തു നിൽക്കുന്നതായി നിങ്ങൾ കണ്ടെത്തും” എന്ന് വൈൽഡ് എഴുതുന്നു. ക്രിസ്തു പാപികളെ ദണ്ഡിക്കുന്നില്ല പകരം പാപത്തെയും സഹനത്തെയും അതിൽത്തന്നെ സുന്ദരമായ വിശുദ്ധ വസ്തുക്കളും പൂർണ്ണതയുടെ വഴികളുമായി കാണുന്നു.  ഇതാണ് വൈൽഡിന് സംബന്ധിച്ച് ക്രിസ്തുവിന്റെ അപകടകരമായ ആശയം.

സർവ്വശക്തനും  സർവ്വഞ്ജനുമയ ദൈവം മനുഷ്യനു സമ്മാനിച്ചത് പകർച്ചവ്യാധികളും ദുരിതങ്ങളും കോൺസൻട്രേഷൻ ക്യാമ്പും ലോകമഹായുദ്ധവുമാണ് . ഈ ദൈവം മനുഷ്യന്റെ കാര്യങ്ങളിൽ ഏതെങ്കിലും വിധത്തിൽ തത്പ്പരനാണോ? അഥവാ തത്പരനാണെങ്കിൽ നമ്മുക്കെങ്ങനെ അതു വിശ്വസിക്കാനാവും? ബോദലയർ അമ്മക്കെഴുതിയ കത്തിൽ ഈ പരിcഭാന്തിയാണ് വ്യക്തമാക്കുന്നത്: ” പൂർണ്ണ ഹൗദയത്തോടെ ഞാനാഗ്രഹിക്കുന്നു (എന്തുമാത്രം ആത്മാർത്ഥതയോടെയാണെന്നു എനിക്കു മാത്രമേ അറിയു!) ബാഹ്യനും അദൃശ്യനുമായ ഒരു ശക്തി എന്റെ വിധിയിൽ തല്പപരനാണെന്ന്. പക്ഷെ ഇതു വിശ്വസിക്കാൻ ഞാനെന്തു ചെയ്യണം?” അവനിൽ വിശ്വസിക്കാതിരിക്കാൻ മാത്രം കാര്യങ്ങളെ അസാധ്യമാക്കിയിട്ടാണ് ദൈവം മനുഷ്യനോട് വിശ്വസിക്കാൻ ആവശ്യപ്പെടുന്നത്. ഒരു പക്ഷെ, ദൈവത്തിന്റെ ശക്തിയിൽ വിശ്വസിക്കുന്ന മനുഷ്യനാണു തെറ്റുപറ്റിയതെങ്കിലോ? നമ്മുടെ സഹതാപം മാത്രമാണവൻ അർഹിക്കുന്നതെങ്കിലോ? മനുഷ്യന്റെ കാലടിയിൽ പെട്ടു പോകുകയും അവിടെ കിടന്ന് കരുണക്കായ് യാചിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ദൈവത്തെ കുറിച്ചാണ് ലിബറേഷൻ തിയോളജി സംസാരിക്കുന്നത്.നിസ്സഹായനായ ഒരു ദൈവത്തിനു മാത്രമേ മനുഷ്യനെ ഇനി സഹായിക്കാനാകുകയുള്ളു. നിരീശ്വരനായ ദൈവത്തിനു മാത്രമേ മനുഷ്യന്റെ ഈശ്വര സങ്കൽപ്പങ്ങളെ ബലപ്പെടുത്താനാവുകയുള്ളു. നൃത്തം ചവിട്ടാനറിയാത്ത ഒരു ദൈവത്തിൽ എനിക്ക് വിശ്വസിക്കാനാവില്ലെന്ന് നീഷേ എഴുതി. നൃത്തം ചവിട്ടണമെങ്കിൽ വേദനകളുണ്ടായിരിക്കണം വേദനയ്ക് ചിലങ്ക കെട്ടിയപ്പോൾ സംഭവിച്ചതാണ് മനുഷ്യന്റെ മഹത്തായ നൃത്തങ്ങൾ. വേദനയുടെ ചിലങ്കകൾ ദൈവം അണിയുക തന്നെ വേണം.

ജെ. ജെ. അൽത്തീസർ ആണ് ആദ്യത്തെ ക്രിസ്ത്യൻ നിരീശ്വരവാദം അവതരിപ്പിക്കുന്നത്. ക്രിസ്ത്യാനികൾ ആകാശത്തിലിരിക്കുന്ന ഒരു വലിയ ദൈവത്തിൽ വിശ്വസിക്കുന്നു. നിരീശ്വരവാദികൾ പായുന്നു അങ്ങനെയൊരു ദൈവമില്ലെന്ന്. അൽത്തീസർ ഒരു മധ്യ വഴി നിർദ്ദേശിക്കുന്നു: തന്നെത്തന്നെ തുടർച്ചയായി ദൈവം ഇല്ലായ്മ ചെയ്തു കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ദൈവം സ്വയം ഇല്ലാതാക്കിയപ്പോഴാണ് ക്രിസ്തു എന്ന മനുഷ്യൻ ഉണ്ടായത്. അപ്പോൾ ദൈവത്തിന്റെ നിരീശ്വര വാദമാണ് ക്രിസ്തു. കരയുകയും പേടിക്കുകയും വീണു പൊട്ടിയാൽ രക്തമൊഴുക്കുകയും എന്തിനേറെ വിസർജ്ജിക്കുകയും ചെയ്യുന്ന ഒരാളാണ് യഥാർത്ഥ ക്രിസ്തുവെന്നറിഞ്ഞാൽ അവനിൽ വിശ്വസിക്കാൻ ക്രിസ്ത്യാനികളുണ്ടാവുമോ? ദാവീദിന്റെ ഗോത്രത്തിലാണവൻ പിറന്നതെങ്കിലും രാജകീയതയുടെ യാതൊന്നും അവനില്ലായിരുന്നെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞ് അധികാരചിഹങ്ങൾ കൈവെടിയാൻ സഭ തയാറാകുമോ? ചൂഷണത്തിനും മാത്രം ഉപകരിക്കുന്ന ഗംഭീര്യചേഷ്ടകൾ കൈവെടിയാൻ പുരോഹിത വർഗ്ഗത്തിനാകുമോ? ഇവയൊക്കെ തികച്ചും ബുദ്ധിമുട്ടാണെന്ന് സഭ വീണ്ടും വീണ്ടും തെളിയിക്കുന്നു. ഈ ക്രിസ്തുമസ് കുഞ്ഞിനോളം വലുതാകാനോ ചെറുതാകാനോ സഭയ്ക്ക് എന്തുകൊണ്ടോ കഴിയുന്നില്ല. കിർക്കേഗാർഡ് പറഞ്ഞത് ശരിയാണ്: “Martin Luther had ninty nine thesis but I have only one thesis that christianity is not practiced.” ദൈവത്തിന്റെ അനുഗ്രഹങ്ങളെ സമ്പന്നർ കൗശലപൂർവ്വം തട്ടിയെടുക്കുമ്പോൾ ദൈവം മാത്രം അവശേഷിക്കുന്നു, നഗ്നനും ദരിദ്രനും വൃത്തിയില്ലാത്തനുമായി.ദൈവം സമ്പന്നനു അലങ്കാരമായിരിക്കുമ്പോൾ ദരിദ്രൻ ദൈവത്തിന്റ് അത്യാവശ്യമാണ്. ദൈവത്തിന്റെ അനുഗ്രഹങ്ങൾ വീതം വെയ്ക്കപ്പെടുന്ന ധ്യാനകേന്ദ്രങ്ങൾ കൂടിക്കൂടി വരുമ്പോൾ ദൈവമെന്ന ആശയം തന്നെ ദരിദ്രമായി പോകുന്നു. ദൈവത്തിന്റെ മനുഷ്യത്വത്തിന്റെ അറവുശാലയായി ദേവാലയങ്ങൾ അധ:പതിക്കുന്നു. മനുഷ്യന്റെ എല്ലാ ദൈവനിഷേധങ്ങളെയും ഉൾക്കൊണ്ടു ദൈവം സ്വയം നിഷേധിച്ച ക്രിസ്തുമസ് പറയുന്നത് ദൈവത്തിലേയുള്ള വഴി ഇനി മനുഷ്യനിലേക്കാണെന്നാണ്.

On Death

Death is not a gift. Still, death offers some gifts. Death compels us to live, taking hold of the moments that are about to vanish. The pale shadow that death casts on our face elicit upon us an urgency. Death nourishes love because without death we would not have placed ourselves under the ruining power of love. Perhaps love is a trick we play on to cheat death. Todd May enforces this view,
“The gift of our deaths saves us from the ineluctability of the dimming of our love; perhaps the gift of our lives might, here or there, save us from the dimming itself.”
Even then this gift of death doesn’t over turn anything. We are not given the power to elude the order of death, then mourning, then forgetting. It is what Robert Musil’s Agathe felt,
“Agathe felt, too, that this life is like a ship gliding along in infinite seclusion. The sounds on the shore become ever weaker, and objects lose their voice: they no longer say, now you should do this or that with me; movement dies away; the nimble words die away.”
When Wittgenstein wrote that “Death is not part of life but its limit” he meant that death is not something we can assimilate and look back to see what it is. Death is where everything stops and there is no go after that. But how can death be a limit to everything that we live dearly? Heart cannot accept this brute annihilation so it takes up its harsh contrivance against death, Why should I die? Schopenhauer broods on this and writes :
“A man finds himself, to his great astonishment, suddenly existing, after thousands of years of non-existence: he lives for a while; and then, again, comes an equally long period when he must exist no more. The heart rebels against this, and feels that it cannot be true.”
For Schopenhauer the problem is not death but time. It is time that calls to us to life and time that ends our life. Schopenhauer’s pessimistic eyes saw the void that exists at the end of time and space where we shall be swept away to.

Plato defined philosophy as an art that teaches us to die well. But can we ever learn the art of dying? Derrida’s answer was no. Derrida believed that “with regard to death, human beings remain gloriously uneducable, splendidly inauthentic. To philosophise, on the contrary, is to learn how to live. According to Derrida the presence cannot be conceived except on the basis of the absence it excludes. So, life calls for death and death calls for life. Thos who are dead are already alive because future always comes to present.
Is there anything that lessens the sorrow man owes to death? Perhaps it is to know the gifts of death. In this essay I’m making trying to unpack the gifts of death with the help of some philosophers. We will begin with Heidegger then goes to Alain Badiou. Both these philosophers are atheist. So, I wish to end the essay with a christian view that comes from Philosopher Roger Scruton.

Possibility of Impossibility
Heidegger defined man(Dasein) as a being towards death Which means man is a being for whom there is a death and he moves towards it constantly. This end of man is not a kind of fulfilment nor a disappearing. Man’s death doesn’t coincide with usual endings we see such as the stopping of a rain, end of a road or finishing up of a bread. When we say that rain has stopped, it means that rain is objectively absent. The end of a road means finishedness of something that is objectively present. The eating up of the bread means it has completed the role it was made for. But man “already is its end.” According to Heidegger the death of man is not only an end of man but death is man’s origin, absolute of human life and its fate. It is from death we proceed to death because as soon as we are born we are in death, “Death is a way to be that Da-sein takes over as soon as it is.”
In Heidegger, being-towards-death has four characteristics: it is certain; it is indeterminate; it is, he says, not to be outstripped; and it is non-relational. Among these the non-relational is the most important. It means that my death is my own, even when someone die for me, he cannot take away my death. I have to die my death. The man who has thrown experience and born on this earth is faced with lot of possibilities. But ultimately he will be left with only one impossibility .That is his death. So Heidegger think of death as the possibility of impossibility. In life man has possibilities but in death impossibility becomes his possibility.

Down With death!
Alain Badiou is a living french philosopher. Alain provides a new concept of death: death is a radical exteriority. Alain recognise finitude as the essential character of death which is being covered up by a carpet of commodities. Consumer mobility with it’s another go or serials of another commodity covers up categories of death. What happens now is that man disappears behind the commodities he has brought. Man lies dead behind the triumphant immortality of the market. Alain thinks that another great element of modernity is to have generalised slow death. Death out in the open does not fit into the law of modern death. We prefer dying slowly, all the more without noticing.
While discussing about death, Alain says that death is something that happen to you. This is the idea that he wants to defend. Death is something that happens to you means that death is always comes from the outside. Alain is inspired by what Spinoza wrote, ‘Nothing can be destroyed except by an external cause’. Alain doesn’t consider death as a human condition instead he calls death a radical exteriority. Because man doesn’t contain the virtuality of death in an immanent fashion as the word mortality suggests. Alain make this point clear, “In truth, all that is generically immortal, and then death intervenes.”
Alain has a unique way of addressing death. He defines death “as a mutation of existential status in a given world.” It means that with death our existential status is mutated or changed. Then do we have some other status than existential status? Alain says we have two status of being, One is the register of being and the other is register of existence. Register of being means that the being belongs to pure multiplicity and register of existence means that the being is situated in a place. A being always takes up one of these existences. Alain’s this division is same as Heidegger’s being and being-there.

Who ever exist have a singular existence that he can be differentiated from all others who are in the same world. So, “we would say that ‘existing in a world’ is to be taken in a practically infinite web of more or less strong differences with everything, in the world in question.” That is what constitutes the singularity of belonging to the world. When we are ‘existing in the world’ there is a measure of difference between myself and the other, between myself and myself. Because “existing is always something qualitative, it is an intensity.” We all feel that we are not like others. All the more there are moments when we feel that we are alienated from ourselves, we are not we. The measure of difference between myself and myself and other oscillates between maximum and minimum. A multiple existence becomes a singular existence when it appears identical to itself, “ the existence of multiple something, relative to the world, is the degree to which in this world the multiple appears identical to itself.”
With death -which is imposed from outside the intensity of one’s existence is almost eliminated. What happens after this death? Is there a soul of immortality? For Alain the soul which we usually speak of as a difference between body and soul is a fable. But for him soul is rooted within the distinction between being and existence. So, “the idea of immortality is that in this world – the world that prescribed the intensity of an existence proper to this world – x is dead, but that does not mean that he is dead in every world.” With death my particular and singular existence in the world is over. But my existence of being will never be over. It will stay in a multiplicity and at its disposal is every world.
So, “ down with death”

The Soul of the World
Roger Scruton begins his philosophical musings on death with the most perplexing awareness man has “ The individuality of the “I” presents me with a strange thought: this, which I know only as subject and cannot know as object, will one day be destroyed without remainder.” This sense of annihilation that awaits us plays a role in everything we do. Why death is so perturbing? Because the “The self is composed of nothing and therefore leaves nothing behind.”
Roger Scruton thinks that human existence has a peculiarity: we are not part of the physical world nor removed from it; hence it can be destroyed leaving noting behind. This nothingness confronts like a white whale and in front of its hugeness we know whatever we have been cannot stand,
“It is as though, in the extreme situations into which we stumble, the veil of our comforts is torn suddenly asunder, and we confront another order, where being and nothingness, creation and destruction, wrestle forever and with no fixed result.”
What is this nothingness of the subject(man) tell us? Does it tell us that the only object remains? Or the death is a boundary that has no other side? Scruton is not ready to believe it. He says, “The acts that stir our wonder and admiration, and the great tragic gestures put before us by art and literature, remind us that there is another world behind our daily negotiations.”
Scruton brings the concept of ‘Gift” to speak about his believe in a realm beyond the boundary of death and nothingness. It is in faith that one recognises that everything is a gift. Father of faith, Abraham is a sublime figure who recognised this giftedness that constitute his existence,
“Abraham proceeded without hesitation from the secure order of the covenant into the troubled order of creation, where rules and deals are set aside. And in doing so, he encountered a fundamental religious truth, which is that being is not an accident but a gift.”
If my existence is a gift, I have to gift myself to somebody else which entails a sacrifice of the self. It will help us to recognise that nobody is indebted to me but I am to everybody. This exchange of gifts will help us to ease our resentments and will make us quick to forgive,
“The moment of forgiveness brings to the fore another religious truth, which is that sacrifice achieves reconciliation only through the sacrifice of self. This is the truth made vivid on the Cross, and subsequently embedded in all the sacred rituals of the Christian religion.”

Every gift has an element of surprise, we know what it is only when we unbox it. The moment of unboxing is full of awe and gratitude. Perhaps, the greatest gift of man is God’s grace, it not only surprises but changes to a remoteness where light dazzles and life is palpable. Scruton is quite sure about it: “sacred comes to us when, in the midst of all our calculations, we set aside the order of the covenant and see the world, ourselves, and all that we have as given—as signs, so the Christian would put it, of God’s grace.”
We can purify our attachments if we can see everything as a gift of god. It happens when we stop to have claim on anything. Then we will left only with gratitude, “New life is a gift from the place where things are created and destroyed for no merely human reason. Birth so marked by rituals of acceptance and gratitude, and by vows of protection toward the body and soul of the newborn child. Sexual love is the moment in which two people make a gift of themselves, and also prepare themselves for the sacrifices required by family and the love of children. Death is the moment when the gift of life is surrendered, and the funeral is the recognition in retrospect of this gift, and an acknowledgment that “the Lord giveth, and the Lord taketh away, blessed be the name of the Lord.”

In death we are called from to time to timelessness. But how can we, the people in time, address our ancestors? In which tense?, In what form? Scruton thinks that it is in liturgy we address our ancestors, “whom we are addressing not in the past tense, but in the eternal present, which is theirs.”

This eternal presence of their can both horrify and console us. It horrifies because “Hence tombs are endowed with a permanence that is seldom matched by the homes of the living.” It consoles because, The indestructible tomb emphasises that death has been thwarted, and that the dead remain.”
Death is not acceptable to God because he has not created us to die. But we’ve to accept death since we have inherited it. This non acceptance from the part of God and acceptance from our part paves way for the emergence of a new life,
“But it does require an acceptance of death, and a sense that in death we are meeting our creator, the one bound to us by covenant, to whom we must account for our faults. We are returning to the place whence we emerged and hoping to be welcomed there.”
Our entry is no way guaranteed but we just hope that we will be welcomed there. That is why Jesus asks us to be vigilant and prayerful. Scruton Philosophy sounds more spiritual in a way only a sincere philosophy can be: “The life of prayer rescues us from the Fall, and prepares us for a death that we can meaningfully see as a redemption, since it unites us with the soul of the world.”